Η απάντηση είναι σωστή.

Τρία από τα πρωτεύοντα αντιφυματικά φάρμακα, η ριφαμπικίνη, η ισονιαζίδη και η πυραζιναμίδη είναι φάρμακα που μπορούν να προκαλέσουν ηπατοτοξικότητα.

Η ηπατοτοξικότητα ορίζεται ως:

Ήπια: αύξηση SGPT < 5 φορές

Μέτρια: αύξηση SGPT 5-10 φορές

Σοβαρή: αύξηση SGPT > 10 φορές

Ασυμπτωματική αύξηση των τρανσαμινασών συμβαίνει στο 22% των ασθενών που λαμβάνουν θεραπεία με τετραπλό σχήμα.

Σε απουσία συμπτωμάτων και όταν η αύξηση των τρανσαμινασών είναι ήπια, η θεραπεία δεν πρέπει να διακόπτεται.

Όμως είναι απαραίτητο να αυξηθεί ο ρυθμός παρακολούθησης του φαινομένου. Τις περισσότερες φορές το φαινόμενο της αύξησης των τρανσαμινασών υποχωρεί από μόνο του.

Ασυμπτωματική αύξηση των τρανσαμινασών 5 φορές πάνω από τις τιμές της έναρξης της θεραπείας είναι ένδειξη διακοπής της αγωγής.

Η διάγνωση της ηπατοτοξικότητας από τα αντιφυματικά φάρμακα είναι μια διάγνωση εξ αποκλεισμού. Θα πρέπει να αποκλειστούν τα άλλα αίτια και κύρια οι ιογενείς ηπατίτιδες και η κατάχρηση αλκοόλ.

Επειδή το χρονοδιάγραμμα επαναχορήγησης των αντιφυματικών φαρμάκων αργεί πρέπει να προστεθούν στον ασθενή τρία μη ηπατοτοξικά φάρμακα μέχρι να επανέλθουν οι τρανσαμινάσες σε επίπεδα 2 φορές μικρότερα από τα αρχικά.

Τα φάρμακα που μπορεί να χρησιμοποιηθούν είναι η αιθαμβουτόλη, η στρεπτομυκίνη και η λεβοφλοξασίνη.

Όταν υποχωρήσουν οι τρανσαμινάσες τότε μπορεί να ξεκινησει η επαναχορήγηση των ηπατοτοξικών φαρμάκων. 

Επειδή η ριφαμπικίνη είναι το λιγότερο πιθανό να προκαλέσει ηπατοτοξικότητα σε σχέση με την ισονιαζίδη και την πυραμιναζίδη και επειδή είναι το πιο αποτελεσματικό φάρμακο είναι αυτό πού πρέπει να ξεκινήσει πρώτο

Πρέπει να περιμένουμε 1 εβδομάδα για τυχόν αύξηση των τρανσαναμινασών και τότε εαν δεν υπάρχει πρόβλημα προσθέτουμε την ισονιαζίδη και αν και αυτή γίνει καλά ανεκτή προστίθεται και η πυραζιναμίδη.

Εάν κατά την διάρκεια επαναχορήγησης των φαρμάκων αυξηθούν οι τρανσαμινάσες διακόπτεται το τελευταίο φάρμακο που προστέθηκε και ενοχοποιείται για την βλάβη.

Πράγματι στην ασθενή ακολουθήθηκε ο παραπάνω αλγόριθμος και ενοχοποιήθηκε η πυραζιναμίδη, η οποία και διακόπηκε. 

Λόγω της διακοπής της πυραζιναμίδης η ασθενής συνέχισε την αγωγή με ριφαμπικίνη ισονιαζίδη και εθαμβουτόλη για άλλο ένα μήνα και μετά 7 μήνες με ριφαμπικίνη και ισονιαζίδη. Έτσι παρατάθηκε η διάρκεια θεραπείας για τρείς μήνες, στο σύνολο των 9 μηνών.

Ολοκληρώσατε την άσκηση σας σε αυτόν τον εικονικό ασθενή.

Η εμπειρία που αποκτήσατε αφορά :

Την διάγνωση της φυματίωσης 

Την θεραπευτική αντιμετώπιση της

Την αντιμετώπιση του άμεσου περιβάλλοντος με σκοπό την ελάττωση της μετάδοσης

Την αντιμετώπιση των παρενεργειών της θεραπείας.